SESİMİ DUYAN VAR MI? Yurt: benimsediğim, türlü yaşam mücadeleleriyle ve kavgasıyla içinde kendimi var ettiğim ana vatan. ‘’Ana’’ sözcüğünde ifadeye gelişi de boşuna değil elbette. Sahiplendiğim, kuru bedenimin can olduğu, canımın son nefesini şehrin hangi köşesinde, hangi ihmal halinde vereceğimin bilinmez olduğu yuvam, evim. Aidiyet hissettiğim, köklendiğim bu coğrafya, bu…

ÖYKÜ ÇIKMAZI Bir öykü; zihnimde bir köşede bekliyor. Gözlerini dikmiş bana bakıyor. O bana bakıyor ben başımı eğiyorum. O çenemden tutuyor kaldırıyor yüzümü yine bakıyor. Ben susuyorum. O bekliyor. Neyi mi bekliyor? Bilmiyorum canım neyi bekliyor? Bekliyor işte. Belki sırasını. Dile gelmenin, sese bürünmenin, yazıya dökülmenin, sözcük giyinmenin sırasını bekliyor…

MENEKŞE APARTMANI Altı ay oldu İstanbul’dan döneli. İşlerimi toparlayıp kaçar gibi ayrıldım oradan resmen. Kendimi havaalanına zor attım diyebilirim. O kalabalık, trafik, telaş asla bana göre değil. Herkes bir yerlere koşturuyor, hayat çok hızlı akıyor ve kimsenin kimseye ayıracak bir dakikası yok. Hatta kimsenin kendine ayıracak bir dakikası da yok…

PORTAKAL KOKUSU Beyaz. Göz alabildiğine bembeyaz bir doğa. Bu sonsuzmuş gibi görünen beyazlığın içinde her rüzgarda havalanıp sonra yine yerlere düşen kuru otlar. Havada uçuşan sarı otlar rüzgarın etkisi geçince incecik patikaya seriliyor ve yolu kapatıyor. Patika sadece bir kişinin yürüyebileceği genişlikte bir yol. Kar yağınca yan yana yürüyemez burda…

ÇİÇEKLİ TABUT Mesaim bitince karşı tezgahtaki ustabaşıma: - Çıkıyom ben usta! Diye seslendim. - Kaybol! Diyerek nazikçe yolculadı beni. Bodrumdaki karanlık atölyenin merdivenlerini ikişer ikişer çıktım. Ayaklarım kaldırıma basınca kafesinin kapısı açık kalmış bir muhabbet kuşu gibi hissettim kendimi. Heyecanlı, şaşkın, özgür; ama nereye uçacağını bilemeyen bir kuş. Kafesten kaçtığımı…

AYNADAKİ SENSİN Göz alabildiğine düz bir ova. Ovanın ortasında sakin akan bir nehir. Çiçeklerle dans eden bal arıları, kelebekler, yemyeşil ağaçlar. İkisi de çok mutlu. Gülümsüyorlar birbirlerine. Aldıkları her nefeste çiçek kokuları ciğerlerine doluyor. Güneş ışığı gözlerini kamaştırıyor Nazlı’nın. Nazlı siyah saçlı, beyaz tenli, elma yanaklı. Dişleri inci, dudakları kiraz…

ÜNSÜZ DÜŞÜNCELER Ünsüz düşünür düşünüyor: Herkes herkesin bir şeyi. Evladı, kardeşi, yeğeni, kuzeni, gelini mesela, eltisi, komşusu, eşi, dostu, yareni ya da torunu, torbası, tası, tarağı filan.. Ben ise sade Dilan. Neden? Herkesle bu kadar düz bir ilişki, dümdüz. Dolambaçsız, basit, sıradan, detaysız, derinliksiz.. Sorumluluk da yüklemeyen, beklentilerimi de reddeden, asgari hissiyatla, ismen varolmak sadece, bunca vasıfsız olmak yani, yalıtılmışlık, bu kadar yalnızlık. Bazen şahane tamam; lakin kafa karıştırıcı.

NE OLDUĞUM,NE OLMADIĞIM ÜZERİNE Aslında toprak değilim ben. Hiç olmadım. Toprak değildim ta ezelden. Beşer geldim dünyaya. Bir anadan doğdum ve ruh üflendi bedenime. Beni öbürlerinden ayıran işte bu ruh. Kimseninkine benzemez ve elbette kimseninki de benzememekte benimkine. Her neyse önce gereksinimleri olan bir bebektim -bir dişinin memesinden emen, başka…

KEDİMİN DÜŞÜ Mori, kahvaltısını etmişti. Sabah kahvesini içmek üzere elinde fincanıyla mutfak penceresine yöneldi. Pencerenin önüne bir sandalye çekip yağan karı izleyerek kahve keyfi yapmak bu soğuk kış günlerinde yaptığı en keyifli şeydi belki. Açtığı jazz radyodan evin içine yayılan müzik sesiyle kahvesini yudumluyordu. Sıcacık bir yuvası olduğu için hayata…